تو مترو ام، خسته ... به تنها چیزی که فکر نمی کنم مرگ یه عزیزه ... شب پیش خوب نخوابیده بودم ... برنامه بود ... خستم ...

چندتا تماس می گیرم ... فکر درس و دانشگاه و کار ولم نمی کنه ...

آینده رو هم که حرفش و نزنم بهتره.

اس ام اس های دادشم عجیبه ...

-          داری میای خونه ؟

-          کجایی ؟

-          کی می رسی ؟

-          ...

یعنی چی ...

می بینم  رسیدم و این -طی الارض- مسخره ی لعنتی دیگه تمومه ... به ایستگاه  رسیدم، پله برقی مترو از روی زمین بلندم می کنه و دوباره می ذارتم روی زمین ...

کارت اعتباری ام رو در می آرم و در خروج برام باز می شه ... همین طور که راه می رم باد لعنتی که –همیشه- جلوی درمترو وایساده، خودشو محکم بهم می کوبونه ...

فاصله ی مترو تا خونه رو پیاده می رم، چیزه تازه ای نیست، بچه های محصل ... زوج ها ی عاشق، عاشق؟! ... مغازه ها، خیابون، ماشین، آسفالت ... همه چیزایی که دیروز بود ... روزای پیش هم همینطور ...

کلید رو توی در خونه می چرخونم، تو خونم ... موبایل ام رو به شارژ می زنم، موبایلم می گه ظرفیتش پره ... یه علامت خطر بزرگ قرمز برام ول می کنه...

پس ظرفیت خودم که خیلی وقت پر شده و کارش از علامت خطر گذشته چی ...

کسی خونه نیست.

تو پذیرایی نشستم، دادشم درو باز می کنه ، پیرن سیاه پوشیده ، چشاش سرخه [آه از این دنیای لعنتی ]

فقط بهش می گم، احسان کی مرده؟

یکم مکث کرد و گفت:

- دایی رضا ...

[یاد یه تیکه از شعر فروغ می افتم:

...گفتم، همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق می افتد...

باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم...]

بعد التحریر: امروز که می نویسم، سی ام فروردین، روز تولدمه... بچه ها اس ام اسی و زنگی پایه بودن ... مرسی ...

این دفعه شعر نامجو خود خود من و زندگی ام شد، اونجا که تو -مرد بی اساس- اش می گه :

...جشن تولد تو باز مجلس عزاست ... بریدی از اساس...

مراسم ختم دایی، امروز بود... .

به ته همه اینا یه تصادف ماشین بابا اینا تو انتها امروز اضافه شد.

خدا، دوست دارم... .