واترز برای همیشه... یا این شب ها را دوباره با کاپوت صبح می کنم..

پیش بهروز بودم، خسته ... لایو آرژانتین راجر واترز رو برام گذاشت... .

حوالی مارچ 2007 فِکر کنم توی بوینس آیرس، واترز عزیز روی Stage رفته بود.

مثه همیشه پر انرژی و سرِحال بود ... اون هنوز ایستاده و این خوشحال کننده است.

اما  می دونم اعداد سن استاد به 65 رسیده [...]

شروع خوبی داشت...

یه تصویر از رادیویی قدیمی با یه لیوان شیشه ای ساده مشروب ویه جاسیگاری کنارش... که هر از گاهی دستِ راجر داخل کادر می شه، پُکی به سیگارش می زنه و پِیکی از مشروبِش... رو تصویر هم یه تِم ناب هست...

موج رادیو زیر دست های واترز می چرخه... صدای مردم و بعد تصویر دیزالو به Stage وبله، استاد وارد می شه...

مثه همیشه "Snowy White" همراه راجر و باقی قضایا...

...

بیروت یکی از زیباترین مکان های روی زمین هست، فقط و فقط هم به خاطرِ تعریف های مادرم اون هم از بابتِ زندگی اش، زادگاهش و ...

بیروت یه عروسه... یه عروس که شاید تو میدونِ جنگ گیر افتاده...

واترز یکی از ترانه های نسبتاً جدیدش "Leaving Beirut" [وداع با بیروت] رو اواسط کنسرت اجرا کرد، قبل از اینکه شروع به خوندن کنه، داستان واقعی ای که تو جوونی براش اتفاق افتاده بود رو تعریف می کنه؛

وقتی 17 سال ام بود همراه دوستم با یه ماشین از لندن به سمت خاورمیانه مسافرت کردیم...

حین سفر، ماشینمون تو لبنان خراب شد، دوستم به سفر ادامه داد و من خواستم به خونه برگردم...

تو اون حال و روز یادمه یه عرب من رو به خونه اش بُرد، با اینکه فقیر بود اما از من پذیرایی کرد...

...

مضمون ترانه واترز تقریباً اینه:

ما انگلیسی ها تو گیر و دادِ جنگ جهانی دوم به فرانسه خیلی کمک کردیم...

اونها با ما خوب هستن و این یه چیزِ طبیعیه...

امٌا ما، ما برای این عرب ها چه کار کرده ایم؟

جز اینکه بُمب براشون حواله کردیم؟!

...

واترز به اعراب ارادت خاصی داره اما درعوض ایرانی هارو... سال 2002 توی کنسرتِ دبی، که "ابراهیم نبوی" هم اونجا بود، حاضرین اغلب ایرانی بودن... ایرانی ها حتی یه پلاکارد هم درست کرده بودن، و روش نوشته بودن:

Dear Roger! Iran Loves U!...

یا حتی همین کنسرتِ آخری اش تو مدیا سیتی دُبی، واترز ایرانی های حاضر رو ندیده گرفت و عوضش عرب ها رو...

البته حضور ایرانی هاکه عمده اونها از بازیگران‌ِِ ما [حوصله تعریف ندارم] هم بودن، تو این لایو آخریه یه چیزی تو مایه های تشییع جنازه "خسرو شکیبایی" بوده [راستی یادداشت ام راجع به مرگِ خسرو رو از اینجا بخونید...]

اما این ها زیاد مهم نیست ... گفتم... شاید همه اینها به بهانه پا به سن گذاشتنِ واترزِ، خودش یا هر چیزِ دیگهِ...

بعدالتحریر: با علی می ریم شب گردی و این یعنی عشق ...

بعدالتحریر: امروز تولدِ کیمیایی..، استاد ۶۸ ساله شد...

بعدالتحریر: به ترتیب این ها بخشی از بهترین چیزایی هستن که دیوانه وار دوستـِ... اشاره بهشون شاید به خاطر خوندنِ دوباره کتاب یا دیدنِ فیلم "بروکس" یا اینکه اغلب تو این یه ماه بعضی شب ها تا صبح، به قضیه "خانواده کلاترها"فک می کنم...

یا "چارلز منسون"  [این برای بار سوم تو زندگیمه که شبها تو فاصله یه ماه می رم تو نخ چارلی ] ... پی نوشت رو ببین هه..

به قول علی بیمارم...

-خانواده کلاترها که بتاریخ 14 نوامبر 1959 در ایالت کانزاس، به خونسردی توسط "پری اسمیت" به قتل رسیدند...

...

 -پری اسمیت [بالا] و ریچارد هیکاک [پایین] دو قاتل خانواده کلاترها...

...

 -ترومن کاپوت نویسنده کتاب "به خونسردی" که به همراه "هارپرلی" روی این پرونده قتل تحقیق کردند...

 

 

نوشتن ازشون مفصل باشه برای بعد...