لوبیاهای چشم‌بلبلی*

تو فاصله روزای همین هفته بود[یه روزی بعده فردا...] بهروز رفیق پنجه طلام ...، اومد دنبالم که بریم بیرون، داشتم می رفتم از دوستم جزوه درسی رو بگیرم که پس فرداش امتحانش رو داشتم و شاید به جرات شکل و شمایل استادش هم درست حسابی یادم نبود،... جزوه رو بی خیال شدم و با بهروز رفتیم سمت دوستش و چرخ زدن تو خیابونا...

سوار شدیم و [...]

دوست بهروز تو ماشین باباش حرفای باحالی زد... میگفت: به بابام گفتم، تو به همه سوناتا رو می دی اونوقت چرا به من نمی دی...

از اون دست حرفایی که ... بی خیال.

گفتم تو دلم چه دل خوشی داری تو ...

...یکی می میره از بی نوایی، یکی میگه...

فردای اون روز، هیچ مهلتی نمونده بود که گرفتن جزوه رو بندازم عقب و درس رو پیچ پیچ و باید می رفتم سمت برو بچز یونیورسیتی!...

اون روز خیلی خسته بودم، هم نامه و عدد و ماشین حساب، هم از شرکت برج رفته بودم و بعد فلان جا و خلاصه خستگی، سر آخر هم پی قرص 60هزار تومنی مدیر عامل محترم...

این طی طریق زیر اون گرما شروع شد، مقصد 16متری آذری و مبداء خیابون ویلا، تو اون بعد از ظهر جهنمی ... ای جان "نکبت"... عاشقه زندگیه سگی ام...

نزدیکای دخانیات تو تاکسی سومی یا چهارمی بودم، راننده گفت :

- الان یه در بستی دادگاه خانواده داشتم، یه زنه نشسته بود رو پله ها، بعد یه غول از یه بنز خفن [بنده خدا رو خفن بودنه بنزه خیلی تاکید کرد..] اومد بیرون یه خورده باهم کلکل کردن... راننده گفت رفتم جلوتر ببینم چه خبره، مرده رفت تو ماشینشو به والله قسم با صدتا تراول صدی اومد بیرون و پرت کرد رو سر و صورت زنه و بعد سوار بنزش شد و رفت... دور زنه ملت جمع شده بودن مثه اینکه دارن معرکه یه پهلوون رو نگاه میکنن...

یهو پشت سر مرده یه مشت غول تر از یارو پیاده شدن و زنه رو سوار کردن و  تراول رو جمع کردن و یا علی...

... به راننده گفتم، آقا ببخشید همین جاها پیاده میشم... چقد شد؟...

تنها چیزی که امروز بدردم خورد همون جزوه بود...، اما نه واسه امروز و سر جلسه امتحان، که گور بابای درس و این یونیورسیتی! به قول "کیوسک" دانشگاه چیه؟ شهر بازی...  باز، شکر من از همون اول می دونستم که دانشگاه، اونم آزاد و گوشه تهرون هیچی و بهم اضافه نمی کنه و یادش بخیر با یکی از آهنگای گروه "بلک آید پیز" با بابام رفتم ثبت نام، عاشق تعطیل بودنشون ام و چقد اون آهنگ به دانشگاه می خورد... فستیوال کمدی بود... خنده، دعوا ... آره داشتم می گفتم ... بلکه واسه مطمئن شدن از این قضیه که زنگ زورخونه خیلی وقته زنگ زده...

با علی فردا می خوایم بریم جایی و داریم اس ام اسی قرار میذاریم... دیروز باهاش که لپشم قده یه هلو شده چقد حرف زدیم... از کرباسچی و مهرحویی فلان فلان شده، حذف یارانه ها که واقعاً عالیه و خیلی چیزای دیگه تا اینکه تنها عامل نجات بخش این مردمی که خودشون رو بخواب زدن و مملکت و این وضعیت چیزی نیست جز "جنگ"...

تو فکر زنگه زنگ زده زورخونه ام... دانشگاه، درسم، کار ...

بی اختیار دوباره باز  شاهکار "تام ویتس"، Day After Tomorrow ...

 

قبلاً هم ازش نوشته بودم... پست سفر...

به علی هم که دادم دیوانه اش کرد.

عاشقه "تام ویتس" ام ... شاهکاری که کشفش رو مثه خیلی چیزای دیگه مدیون سالهای تنهایی ام هستم...

 یه کاست درب و داغون تو حال وهوای دبیرستان و [تنها]...
تام ویتس یه شاهکارِ ادامه داره...
تام ویتس یه موقعی که خیلی تنها بودم، نجاتم داد، و هنوزم یکی از بهترین انتخاب هام هست و خواهد بود...
اغلب همه فک می کنن بهش معتادم، شایدم...

اونجا که استاد میگه:

... خدا چی رو انتخاب می کنه،

کی چرخ روزگار رو می چرخونه...

من نمی جنگم از برای عدالت،

نمی جنگم از برای آزادی...

می جنگم برای زندگی -خودم-

واسه روز دیگه ای که تو این دنیام...

فقط کاری رو می کنم که بهم تکلیف کردن ...

قضیه شعر تامی، همون وضع آدمای مملکت ماست... نمی دونم ... بی خیال خستم ... .

دنیا به کام ماست ... اما نمیدونم چرا بنز سواره فک می کنه اینطوری نیست ...

بعد التحریر : باز بابام، دست مامانم رو گرفت و دوتایی رفتن  ... نگرانم .

*عنوان مطلب، ترجمه تحت الفظی گروه "بلک آید پیز"، یه گروه امریکایی تو حال و هوای هیپ‌ هاپ و رپ و پاپ و آر اند بی که پایه اش هستم، کپ همون قضیه یونیورسیتی... .